Максим Богданович
Ў неби – ля хмары грамотнай – празрыстая, лёгкая хмара
Шпарка плыла, i абедзьве чагось чырванелi ад жару.
Злiцца жадалi яны, зрабiлiся-б хмарай магутнай,
Але далёка ix вецер разнёс, наляцеўшы нячутна.
Дробным дажджом над зямлёй, як слезамi, адна пралiлася;
Гулкiм раскатам грымотаў другая ў атказ азвалася.
I па асобку загiнулi хмары бяздольные тые,
Чуючы ў небi, як вецер над смерццю ix радасна вые.
Шпарка плыла, i абедзьве чагось чырванелi ад жару.
Злiцца жадалi яны, зрабiлiся-б хмарай магутнай,
Але далёка ix вецер разнёс, наляцеўшы нячутна.
Дробным дажджом над зямлёй, як слезамi, адна пралiлася;
Гулкiм раскатам грымотаў другая ў атказ азвалася.
I па асобку загiнулi хмары бяздольные тые,
Чуючы ў небi, як вецер над смерццю ix радасна вые.
В небе – вдоль тучи громадной – прозрачная, лёгкая хмара.
Быстро плыла, и они почему-то краснели от жара.
Слиться хотели они, сделались б тучей могучей,
Только далёко их ветер разнес, налетевший нечутко.
Мелким дождём над землей, как слезами, одна пролилася;
Гулким громовым раскатом другая в ответ отзвалася.
Поодиночке и сгинули тучи бездольные эти,
Чувствуя в небе, как радостно воет над смертью их ветер.